เรื่อง...ก็มีอยู่ว่า...

เกริ่น...

"ณ แหล่งใดมีเบียร์...สาวเชียร์เพริศ
ย่อมประเสริฐ...เพียงสถาน...พิมานสรวง
ได้พินิจอิตถี...ฉวียวง
ปะเหลาะทรวงให้ช้ำ...ระกำคลาย"

เรื่อง...ก็มีอยู่ว่า...

เรื่องของผม...คือว่า...ครากระโน้น
ถูกโผอน...หักจินต์...ภินท์สลาย
แต่เบียร์นั้น...ช่วยผ่อน...หย่อนใจกาย
จึ่งรอดตาย...พ้นวิกฤต...ชีวิตมา

ด้วยสำนึกการุณย์...ที่หนุนเกื้อ
ดังนั้นเมื่อแคล้วคลาด...ปรารถนา
ทดแทนคุณ...โดยล่อง...ท่องพารา
เที่ยวยาตรา...ทุกที่...มีน้ำเบียร์

ค่อยละเลียด...รสหวาน...ผ่านปลายลิ้น
ลืมเลือนสิ้น...ทุกข์ระทม...อารมณ์เสีย
เครียดทั้งวัน...เหนื่อยล้า...สายตาเพลีย
เหล่สาวเชียร์...ช่วยฟื้น...คืนพลัง

มีวันหนึ่ง...ผมพรอด...หยอดมุกเท่ห์
ยิ้มเจ้าเล่ห์...เสน่ห์ท้นล้นมนต์ขลัง
จนสาวเชียร์น้องหนู...สู่ภวังค์
ณ จังงัง...อึ้งอึ้ง...ตลึงไป

เห็นดังนั้น...หยอดพจี...ขยี้ต่อ
เดี๋ยวเถอะหนอ...เพราพริ้ง...นิ่งมิไหว
ต้องหลุดก๊าก...แหงแหง...ผมแน่ใจ
ด้วยมุกใช้...ตกผลึก...ฝึกนานปี

แต่สาวเชียร์...เน่งน้อย...กลอยสวาท
กลับมิอาจ...เข้าถึง...ซึ่งมุกศรี ฯ
เธอบอก เพ่ หยุดเอ่ย...เผยวจี
ก่อนหนูนี้...โอ้กอ้าก...มุกกากเกิน

ศรีเปรื่อง
๙ ก.พ. ๒๕๕๗