ลิงเจ้าปัญญากับจระเข้เจ้าเล่ห์

http://www.sac.or.th/databases/inscriptions/inscribe_image_detail.php?id=3572

เกริ่น

ถิ่นทุรคา                ป่าพนะลึก
มากดรุพฤกษ์        ใกล้ชลธาร์
มียุวะลิง                 พิงสริรา
พึ่งรุกขา                ปราศระทม

กึ่ง ณ ละหาน        ธารชลนี้
ปรากฏมี               ผืนเกาะอุดม
หลากผลไม้          ให้อภิรมย์
ลิงก็นิยม               วนจรมา

ยามกระเพาะกิ่ว                หิวภัต์ตหาร
ลิงก็ทะยาน                      โผนสริรา
โดดเหยาะเหยาะเหยง      เร่งบทคลา
ลัดเลาะศิลา                     ข้ามชละศัย

สู่เกาะพิเศษ            เขตบริบูรณ์
มากภัตพูน              เปรมดิหทัย
กินผลหมาก             รากดรุไว
อิ่มก็คระไล              กลับคฤหะรัง

ข้างชลคลอง           สองจระเข้
พิศ ก็อุเหม่ !           เจ้ายุวะกัง
แสนเกะกะตา           วานรจัง
จับ ฤ ก็พลั้ง             พลาดเพราะมิทัน

อยากจะขย้ำ            อ้ำเพราะวะแค้น
ลิง ฤ ก็แสน            ว่องกะยะหัน
เพียรตริพินิจ            คิดกลสรรค์
จับกปิอัน                เชาวน์เชวง

จระเข้เมีย-ผัววางแผนการร้าย

แล้วทินหนึ่ง            จึ่งภริยา-
แร้ภณะว่า              "นี่แน่ะตะเอง
เราจะระรื่น              ครื้นรตะเครง
ด้วยกลเจ๋ง              น้องดำริมา

ในตะละวัน                  นั้นน่ะกบิล
ย่างเหยาะเลาะหิน      ข้ามชลธาร์
พี่ก็จำแลง                   แสร้งสริรา
หนึ่งกลว่า                   หินบ่มิติง

จังหวะกบิล                ผินกะยะโจน
พี่ ฤ ก็โผน                 ด้วยพละจริง
กัดและกระชาก          ลากยุวะลิง
ปลิดชิวะทิ้ง               เป็นภัตเรา"

ภรรดะตะโขง           โผลงวทะ "โอ้!
เลิศซะ อะโห!           เลยยุพเยาว์"
จักสมจินต์               กินภัตเหลา
ร่างสริร์เจ้า               เชาวน์กบิล            

วันปฏิบัติการ

    @ จระเข้ผัว:-

ครั้นทินใหม่             ไคลบ่มิช้า
แฝงสริรา                 แอบพะกะหิน
รอยุวะกัง                 หวังจิตกิน
ชีวะจะสิ้น                แล้วล่ะทโมน

   @ กบิลน้อย:-

ฝ่ายยุวะลิง                วิ่งคละกระโดด
หยุดพิศโขด              ยั้งมิกระโจน
ด้วยเพราะตระหนัก    ลักษณะโนน
ผิดตะกระโน้น            ท่าจะมิดี

คงอุปเท่ห์               เข้ทวิหลอก
หมายจะขยอก        กายะสรีร์
ตั้งสตินึก                 ตรึกตริวิธี
รอดภัยนี้                 อย่างสุขุมาล  

พลันก็ตะโกน       โยนพจนา
"โอ้วะศิลา            ทุกข์ ฤ สราญ"
เข้ ฤ ก็ไป่              ไขวทะขาน
กริ่งกปิชาญ           รู้กลตน

จึ่งยุวะลิง               ยิงภณะต่อ
"แปลกอุระหนอ     จิตตะฉงน
มิตรศิลา                ท่าจะพิกล
เลยบ่มิสน              ต่อวทะกัน"

    @ จระเข้ผัว:-

ข้างจระเข้              เขวหฤทัย
แม้นผิวะไม่-           ตอบพจะมัน
เล่ห์กลเรา              เฝ้าพิระสรรค์
อาจภิทะบรร-         ลัยะกระบวน

จึ่งรยะเร่ง                   เปล่งวทะรี่
"เราน่ะฤดี                   สุขะกระสรวล"
ด้วยเพราะวะเขลา      เบาจิตครวญ
หลงพจะชวน              เชาวน์สวา

    @ กบิลน้อย:-

พลันก็สว่าง             กลางมนใน
กุมภิลใหญ่              แฝงสริรา
หมายจะมล้าง         ม้างอัตมา
เป็นภัตตา               ให้สุขมน

จึ่งวทะเอ่ย              "เหวย! กุมภีล์
เรากปินี้                    พร้อมสละตน
ด้วยเพราะวะเจ้า       เชาวนท้น
จิตตะจำนน              เล่หะอุบาย

กุมภิล์ก็โปรด            โอษฐเผยอ
เราจะมิเก้อ               โจนสริร์กาย
เป็นภัตะกิน               สิ้นชิวะวาย
ตามวัฏสาย              โซ่กระยะหาร"

    @ จระเข้ผัว:-

ฝ่ายกุมภีล์                 ดีหฤทัย
เร่งกระทำไว              ตามกะปิชาญ
หมายจะกระชาก        พรากวิญญาณ
ไม่พิเคราะห์ทาน        เหตุและผล

    @ กบิลน้อย:-

เยาวแสม                  แหม่! ก็สราญ
โดดย่ำกบาล            มารอริตน
สองบทถีบ                รีบจรดล
สู่ภพบน                    พ้นภยพาล

แล้ววทะบอก           ตอกอุระแร้
"เจ้าน่ะก็แค่              ตัวมหุฬาร
มีพละมาก                ยากจะประมาณ
แต่ ฤ จะทาน             เชาวนเรา"

ศรีเปรื่อง
ปรับปรุงจากงานเดิมซึ่งลงไว้ที่ http://www.klonthaiclub.com
๒๑ ส.ค. ๒๕๕๖

ปล.

เข้, แร้, กุมภิล, กุมภีล์ = จระเข้
กบิล, กปิ, สวา, กัง, แสม, วานร, ทโมน = ลิง
ดรุ, รุกขา = ต้นไม้
ทุรคา = ที่เข้าถึงได้ยาก
ทิน = วัน
ตะเอง แผลงจาก ตัวเอง (แสลงเด็กวัยรุ่น)
ตะละ แผลงจาก แต่ละ
สุขุมาล = ละเอียดอ่อน