รอ...วันที่ฟ้าเพียงดิน (ตำนาน ฟ้า ดิน ฝน และ เมฆ)

จะขอเล่า เรื่องขาน เมื่อกาลก่อน
สุดจะย้อน นานเนิ่น เกินนับไหว
ดินและฟ้า เคยเคียง เพียงหทัย
เป็นคู่ขวัญ รักใคร่ ไม่ห่างกัน

ต่อมาถึง เพลา คราพลัดพราก
ต้องแยกจาก แสนไกล ให้โศกศัลย์
ด้วยผู้ใหญ่ แห่งแคว้น แดนเทวัญ
กำหนดแนว เขตกั้น คั่นฟ้า-ดิน

ฟ้านั้นอยู่ เบื้องบน ทนเศร้าสร้อย
หล้านั้นอยู่ ต่ำต้อย คอยถวิล
พิษความเหงา กัดเซาะ เกาะดวงจินต์
มินอนกิน นั่งเหม่อ เพ้อรำพึง

สายฝนเห็น ทุกวัน พลันสงสาร
จึงช่วยผ่าน สื่อส่ง บ่งคิดถึง
ทุกเม็ดฝน แนบนำ คำคะนึง
ที่หวานซึ้ง จากฟ้า สู่ธาตรี

ส่วนปุยเมฆน้อยนั้น ขันอาสา
เสนอตัว เข้ามา ทำหน้าที่
บริการ ด้วยใจ ไปรษณีย์
นำพจี ภพพื้น คืนอัมพร

ดินและฟ้า ต่างฝัน สักวันหนึ่ง
จะมาถึง วันโศก วิโยคถอน
ได้กลับคู่ อยู่ข้าง มิร้างจร
เช่นกาลก่อน แต่ครา ฟ้าเพียงดิน

ศรีเปรื่อง
ปรับปรุงจากงานเดิมซึ่งลงไว้ที่ dreampoem.com
เมื่อวันที่ ๒๔ ก.พ. ๒๕๔๗