ศรีเปรื่องฉันทรำพึง ๒

http://www.sac.or.th/databases/inscriptions/inscribe_detail.php?id=3637

ศรี ฯ ผู้นิยมกลประพันธ์                       รุจิฉันท์พิธานเพรง
ถูกผิดมิรู้รจนะเอง                               ศิกษาตำราเอา (๑)

ด้วยโชคชะตาปุณยะชู                       ปะคะรูชำนาญเชาวน์
เป็นผู้พิจารณะและเกลา                     ผิวะพลาดก็บอกวิธี (๒)

ขอฝึกวสันะตะดิลก                            มิกระหนกเพราะครูมี
หวังแจ้งประจักษ์กลกวี                       รจเรขบุราณเลบง (๓)

สิบนิ้วประณตะ "ธนุ" ผู้                     ดุจะครูประสาทเพลง
รู้เพิ่มกระบวนกละเชลง                       ก็เพราะท่านแนะนำมา (๔)

จากถิ่นพระธาตุพนมะแคว้น               ปุระแดนประทับอุรา
ตามปุพพการิ จระคลา                        ณ มหาสะราคาม (๕)

ที่สารคามพิทยะคม                            มธยมกระเดื่องนาม
ได้เรียนทำนองเสนาะพิราม                กละขับกวีไทย (๖)

เช้าเที่ยงและเย็นพิริยะเรียน                ดนุเพียรมิท้อใจ
อาจาริยาวิทุรไก-                                รก็แก้วิธีครวญ (๗)

เพลงขับทำนองเสนาะประพันธ์          ก็ลุขั้นปฐมกระบวน
แต่จิตทะลึ่งนิสยะกวน                        บ่มิลด ฤ หดลง (๘)

ครั้นได้ปะมาณวกฉันท์                       ดนุนั้นก็พลันหลง
นี่เลยลบองเสนาะและตรง                  กะกมละเวไนย (๙)

ดั่งหนุ่มคะคึกจิตคะนอง                     จระท่องตระเวนไป
ทั่วฟ้าและผืนพิภพะไทย                    เสาะอนุชะต้องมาน (๑๐)

เดินสายประกวดเสนาะทำนอง          ปะประลองก็หลายวาร
ด้วยหวังจะได้ประสพการณ์               ชนะแพ้มิแคร์ใด (๑๑)

คราหนึ่งสะดุดอระสคราญ                 กละอ่านสะกดฤทัย
โฉมนางสะอางสิริวิไล                      ดนุให้ซะเต็มพัน (๑๒)

แลเหลือบอนุชะปริเยศ                      มิละเนตร ณ จอมขวัญ
ลืมสิ้นกระบวนเสนาะประพันธ์           สรขับก็ผิดเพี้ยน (๑๓)

ครั้นขึ้น ณ มัธยมะสี่                          ดนุศรี ฯ ก็เลิกเพียร
ทอดทิ้งกวีมิจระเวียน                        เสนาะเพลงเลบงกล (๑๔)

สังคมและโลกิยะกระแส                   ปะทะแดยุวาชน
เปลี่ยนแปลงวิถีมรคะตน                   มุ คณิตะวิทยา (๑๕)

เหตุนั้นเพราะอาจริยหนึ่ง                  คุรุซึ่งชำนาญวิชา-
ฟีสิกสกล่าวระบุกถา                         ปุมะต้องฉกาจคำนวณ (๑๖)

ความนี้สะกิดหทยยิ่ง                        เพราะวะกริ่งจะโดนยวน
ด้วยหลงกวีเสนาะกระบวน                คุรุทราบสิหยามเรา (๑๗)

เหล่ามิตรสหายและยุพดี                  จะตริศรี ฯ มิ Man เอา
จำลาเลบงกลลำเพา                        เสนาะเสียงเจรียงประไพ (๑๘)

จวบจนกระทั่ง ณ ประจุบัน               ดนุนั้นก็เข้าใจ
แท้จริงกวีนครไทย                          บริบูรณ์จรูญงาม (๑๙)

จึงเริ่มประพันธ์ลิขิตเอง                   บ่มิเร่งเชลงความ
ค่อยเพียรสะกดพจนตาม                 ขณะว่างมิยากงาน (๒๐)

ยิ่งเขียนก็ยิ่งอภิสนุก                        มนสุขเบิกบาน
เรียงถ้อยสบัดรจนกาน-                   ทสำนวนกระบวนเกรียน (๒๑)

แม้นหากกระทำมิตรสหาย                อุระหน่ายศิราเวียน
ขอโปรดอภัยบุรุษเพี้ยน                   มละโกรธพิโรธกัน (๒๒)

อยากร่ายระบำลำนำกวี                    เสาะพจีวิลาวัณย์
เสกฉันทเลิศรสประพัน-                   ธประดับ ณ ธานี (๒๓)

แต่ด้วยละอ่อนกลลิขิต                     ภณะติดซะแล้วศรี ฯ
จำจบวสันตกวี                                  ยุติที่ ณ สองโหล (๒๔)

ศรีเปรื่อง
ปรับปรุงจากงานเดิมซึ่งลงไว้ที่ http://www.kawethai.com
เมื่อวันที่ ๒๘ ก.พ.- ๕ มี.ค. ๒๕๕๖